Miniaturka 14 - Życie

Nigdy tak naprawdę nie mówiłam o swoich uczuciach, a na pewno nie o miłości. Nawet rodzicom nie powiedziałam, że ich kocham. Tylko ja tak naprawdę nie wiem czym jest miłość. Ta między mężczyzną i kobietą. Moja rodzina nie jest skora do zwierzeń o swoich uczuciach. Dawniej nie dogadywałam się ze starszym rodzeństwem, a teraz kiedy jest lepiej, nie rozmawiamy na poważne tematy. Nie mówimy sobie o naszym życiu uczuciowym. Rodzice nie opowiadają o tym jak się zakochali i czy wiedzieli, że to jest to. Wiecie co? Nigdy nie miałam z kim się bawić. Żaden domownik do tej pory nie chce ze mną zagrać w grę planszową czy w karty. Tak więc od małego skazana byłam na samotność i niewiedzę. Najwięcej czasu spędzałam z dziadkami, głównie z moją kochaną babcią. Byłyśmy razem wszędzie. Po jej śmierci wszystko się zmieniło. Ja się zmieniłam. Strasznie ciężko żyć bez osoby, której nie odstępowało się nawet na krok. Do trzeciej klasy gimnazjum byłam raczej brzydulą, ale coś we mnie pękło. W wakacje schudłam parę kilo i stawiając kropkę nad i, ścięłam włosy. Zaczęłam interesować się chłopakami i czasami pyskowałam nauczycielom. Wiecie jak to jest. Najpierw podobał mi się jeden, później drugi. Skąd wiedzieć czy to miłość? Rodzice nie przygotowali mnie do dorosłego życia. Gdybym może miała odpowiedni wzorzec, byłabym zupełnie kimś innym. Ale jestem, kim jestem. Nienawidzę siebie za to, a z drugiej strony lubię to. Jestem zupełnym przeciwieństwem typowej nastolatki. Nie chodzę na imprezy, nie spotykam się z przyjaciółmi (dlatego, że ich nie mam), nie piję i nie palę. W głowie mam zakodowany strach przed nieoczekiwanymi konsekwencjami. To dlatego nie mam przyjaciół. Nikt przecież nie chce mieć za przyjaciółkę kogoś takiego jak ja. Nie mam z kim wyjść na spacer czy pojeździć rowerem. Po ukończeniu gimnazjum ucięłam kontakty z dawną klasą. W moim pojęciu to same świry. Mówię wam, jestem skazana na wieczną samotność. Kto pokocha tę nieufną i nieśmiałą dziewczynę? Poważnie, musiałby zdarzyć się cud. Mimo, że tego pragnę, nie wyobrażam sobie siebie jako matkę i żonę. A ja nawet nie miałam nigdy chłopaka!

Gdybym miała przyjaciela i miała komu się zwierzać bez strachu, że komuś o wszystkim opowie, powiedziałabym mu, że prawdopodobnie się zakochałam. Nie mogę przestać o nim myśleć, a kiedy widzę te jego cudne, brązowe oczy i anielską twarz, myślę o nim coraz więcej. A on mnie nawet nie zauważa. Naprawdę, nie lecę na to, że jest przystojny, bo w swoim życiu wielu przystojnych widziałam i się nie zakochałam, ale coś w nim mnie do niego ciągnie. Żebym tylko wiedziała co. Gdyby można było spojrzeć w przyszłość. Pewnego dnia podczas kursu na prawo jazdy, zobaczyłam go po sześciu miesiącach. Jechał z naprzeciwka w samochodzie jako pasażer. Ale byłam później rozkojarzona!! A cieszyłam się jak nienormalna. Teraz on wyjechał sobie na studia, a ja nadal stoję w miejscu. Wiecie o czym marzę ? Żeby się odkochać i zakochać w końcu w kimś kto odwzajemni moje uczucia. Być może wczorajsza sytuacja to początek czegoś nowego? Tylko on akurat nie bardzo nadaje się na chłopaka. Nie dla mnie. Jest za bardzo roztrzepany. Ja co prawda ostatnio nieco wyluzowałam, ale mimo wszystko.. Ja potrzebuję kogoś stałego. Tak więc wczoraj w szkole czułam się dosyć kiepsko. Widział moją minę i ni stąd ni zowąd zaczął masować mi plecy i powiedział żebym się rozluźniła. Takich rzeczy to ja się po nim nie spodziewałam. Bo, wiecie ja przez dwa lata miałam z nim mały konflikt, a teraz dogadujemy się jak kumple. Może dla każdego jest jakaś nadzieja, co? 

Witam, witam po długiej nieobecności :)

Znalazłam to w nieopublikowanych postach i postanowiłam dokończyć. Takie wyznanie z życia zagubionej nastolatki. Mojej bohaterce i Wam życzę szczęścia w życiu. ;)

The Truth.